Σχολάσαμε

Κι εμείς και το ντέρμπι.
 Βασανιζόμαστε -σήμερα θα χρεοκοπήσουμε, αύριο θα χρεοκοπήσουμε-, εμείς που ήδη είμαστε χρεοκοπημένοι και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Σκύψαμε το κεφάλι:
...στον χαμηλότερο μισθό, γιατί αλλιώς δεν θα είχαμε δουλειά.
...στα μη βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, για να έχουμε κι εμείς οι οικοδόμοι την ψευδαίσθηση ότι δουλεύουμε ελαφρώς...δουλειά γραφείου...
...σε όσα λείπουν από το τραπέζι μας.
...σε όσα λείπουν από τα παιδιά μας.
...σε όσα η ψυχή μας ποθεί και πια δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκτήσει.

Μας έμεινε μια Ελπίδα.
Αγάπη.
Υπομονή.
Αλληλεγγύη. Για τον άλλο που δεν έχει καν τη δύναμη να γράψει για όλα αυτά. Δεν έχει το βήμα. Δεν του απόμεινε φωνή.

Και θα τα λέμε πάντα αυτά που μας πονάνε όλους. Γιατί,
λίγο ή πολύ, όλοι πονάμε με τα ίδια, λίγο ή πολύ...

Για να Οικοδομήσουμε μια άλλη Χώρα. Μια νέα Χώρα. Διώχνοντας τη σαπίλα. Καταπίνοντάς τη. Με αυτή θα τραφούμε και θα την αφοδεύσουμε φυτρώνοντας πάλι
από την αρχή.

Γεια σου ρε Ελλάδα!...εγώ ο μικρός, φωνάζω!
Γύρνα για μια φορά και
Κοίταξέ με!

alex

http://taxidia-alexander.blogspot.gr