Μπορεί να είμαστε όλοι «νεκροί» και να μην το ξέρουμε...!

"Ενός λεπτού σιγή για την κατσαρή υπογραφή. Ενός λεπτού σιγή για αυτόν που σφίγγει τα δόντια και κάνει το ορνιθοσκάλισμα με χέρι τρεμάμενο. Ενός λεπτού σιγή για αυτόν που υπέγραψε αλλά δεν ήθελε να υπογράψει αλλά τι να έκανε.

Ενός λεπτού σιγή για όποιον δεν διάβασε το τελευταίο μνημόνιο που ήταν μια πεντακοσαριά σελίδες. Ενός λεπτού σιγή για όποιον το έφτασε μέχρι της είκοσι σελίδες και μετά άρχισε να χασμουριέται και έβαλε να δει το «ματσάκι».

Ενός λεπτού σιγή για το χαμένο coctail party του ΓΑΠ. Για όλες εκείνες τις ελιές που δεν κατάπιε πίνοντας το μαρτίνι του για να ψηφίσει το μνημόνιο. Ενός λεπτού σιγή για τα κουκούτσια που μας έφτυσε στα μούτρα. Ενός λεπτού σιγή για όλα τα αρνιά που έσφαξε ο πατέρας του όταν μπήκε στη βουλή η άβουλη ύπαρξη που δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι «ΝΑΙ» ή «ΌΧΙ».

Ενός λεπτού σιγή για όλα τα «ίσως» και «δεν ξέρω» και για τα «ότι πει το κόμμα». Ενός λεπτού σιγή για το νούμερο που λέει «ότι έχει προσωπική ευθύνη και ο λαός κουράστηκε» αλλά δεν ξέρει τι να κάνει. Ενός λεπτού σιγή για όλους τους αγαναχτισμένους βουλευτές που «θα το ψηφίσουν για να σωθεί η χώρα». Ενός λεπτού σιγή για όλες τις φλέβες που τεντώνονται στο λαιμό από τα δήθεν νεύρα των βουλευτών μας. Και μετά το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι και ξεσπούν σε υστερικά γέλια, στο καφενείο της Βουλής παίζοντας (με τα ) χαρτιά: «Εδώ μνημόνιο εκεί μνημόνιο που είναι το μνημόνιο»;

Ενός λεπτού σιγή για την κατσαρή υπογραφή που κάθε φορά που εμφανίζεται μια τέτοια, ένα κεφάλι ξυρίζεται και μια μπότα μαύρη φοριέται, γιατί η κατσαρή υπογραφή είναι τρίχες κατσαρές γιατί δεν ξέρεις τι θες και οι άλλοι παίζουν καλύτερα το ξέρω τι θέλω πάνω από τις φοβίες του κόσμου.

Ενός λεπτού σιγή. Πλάκα έκανα. Ενός λεπτού σιγή κρατάνε για τους νεκρούς. Όλοι είναι εδώ, ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΙ, με την ρημαδιασμένοι ψήφο μας. Και παίζουν το μέλλον μας στα χέρια τους σαν να παίζουν μπιρίμπα. Μην κρατάς άλλο «ενός λεπτού σιγή» δεν είναι απαραίτητο.

Η νύχτα των ζωντανών νεκρών είναι απόψε.

Μπορεί να είμαστε όλοι «νεκροί» και να μην το ξέρουμε..."

Το παραπάνω κείμενο είναι του Βαγγέλη Μακρή, δημοσιεύτηκε στη Lifo