.png "English"){kind=small}
Έναν αιώνα μετά από την καταστροφή του Τιτανικού, οι επιστήμονες ίσως έχουν βρει έναν απροσδόκητο ένοχο για το ναυάγιο: το φεγγάρι.
Το υπερατλαντικό πλοίο ναυάγησε τις πρώτες πρωινές ώρες της 15 Απριλίου του 1912, μετά από τη σύγκρουσή του με ένα παγόβουνο, και κόστισε τη ζωή σε 1,517 ανθρώπους. Ωστόσο, όπως εξηγεί ο αστροφυσικός Donald Olson του Πανεπιστημίου του Τέξας του οποίου η ομάδα μελετάει το ρόλο της σελήνης, “η σεληνιακή κίνηση μπορεί να εξηγήσει πως έτυχε και βρέθηκαν τόσα πολλά παγόβουνα στη ρότα του Τιτανικού”.
Η ομάδα του Olson ερεύνησε την θεωρία του ωκεανογράφου Fergus Wood, ότι η ασυνήθιστη προσέγγιση της σελήνης στη Γη, τον Ιανουάριο του 1912, ίσως να είχε προκαλέσει τόσο μεγάλες παλίρροιες ώστε να αποκοπούν περισσότερα παγόβουνα από τη Γροιλανδία από ότι συνήθως, τα οποία στη συνέχεια επέπλευσαν στη ρότα των πλοίων.
Ο καθηγητής Olson είπε ότι, στις 4 Ιανουαρίου 1912, ο Ήλιος και η Σελήνη ευθυγραμμίστηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε η έλξη της βαρύτητάς τους αλληλοενισχύθηκε. Την ίδια στιγμή, η προσέγγιση της Σελήνης στη Γη ήταν η κοντινότερη που είχε γίνει για 1,400 χρόνια, και το σημείο της κοντινότερης προσέγγισης συνέβη μέσα σε 6 λεπτά μετά την πανσέληνο. Επίσης, η κοντινότερη προσέγγιση Ήλιου – Γης που είχε σημειωθεί για ένα χρόνο, συνέβη την ακριβώς προηγούμενη ημέρα.
Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα την εκτόπιση πολλών παγόβουνων, τα οποία, μέχρι τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, έφτασαν την πορεία πλεύσης των πλοίων.
Το υπερατλαντικό πλοίο ναυάγησε τις πρώτες πρωινές ώρες της 15 Απριλίου του 1912, μετά από τη σύγκρουσή του με ένα παγόβουνο, και κόστισε τη ζωή σε 1,517 ανθρώπους. Ωστόσο, όπως εξηγεί ο αστροφυσικός Donald Olson του Πανεπιστημίου του Τέξας του οποίου η ομάδα μελετάει το ρόλο της σελήνης, “η σεληνιακή κίνηση μπορεί να εξηγήσει πως έτυχε και βρέθηκαν τόσα πολλά παγόβουνα στη ρότα του Τιτανικού”.
Η ομάδα του Olson ερεύνησε την θεωρία του ωκεανογράφου Fergus Wood, ότι η ασυνήθιστη προσέγγιση της σελήνης στη Γη, τον Ιανουάριο του 1912, ίσως να είχε προκαλέσει τόσο μεγάλες παλίρροιες ώστε να αποκοπούν περισσότερα παγόβουνα από τη Γροιλανδία από ότι συνήθως, τα οποία στη συνέχεια επέπλευσαν στη ρότα των πλοίων.
Ο καθηγητής Olson είπε ότι, στις 4 Ιανουαρίου 1912, ο Ήλιος και η Σελήνη ευθυγραμμίστηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε η έλξη της βαρύτητάς τους αλληλοενισχύθηκε. Την ίδια στιγμή, η προσέγγιση της Σελήνης στη Γη ήταν η κοντινότερη που είχε γίνει για 1,400 χρόνια, και το σημείο της κοντινότερης προσέγγισης συνέβη μέσα σε 6 λεπτά μετά την πανσέληνο. Επίσης, η κοντινότερη προσέγγιση Ήλιου – Γης που είχε σημειωθεί για ένα χρόνο, συνέβη την ακριβώς προηγούμενη ημέρα.
Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα την εκτόπιση πολλών παγόβουνων, τα οποία, μέχρι τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, έφτασαν την πορεία πλεύσης των πλοίων.
