Μεγαλώνω

Μεγαλώνω. Οι παλιοί μου δάσκαλοι φεύγουν, εδώ και χρόνια. Ο Δημαράς, ο Μουντές, ο Δαρδούφας… Πολλά από αυτά που έμαθα στο σχολείο, με γκρίνια και πολλά νεύρα, μου έχουν φανεί πολύ χρήσιμα στην εδώ και δυόμισι δεκαετίες ενήλικη ζωή μου. Με έχουν ξελασπώσει κανονικά. Ποιος να το φανταζόταν..

Μεγαλώνω. Θυμάμαι τα μαγαζάκια που έδωσαν τη θέση τους στα σημερινά πολυκαταστήματα, τα σπίτια που δόθηκαν αντιπαροχή για να φτιαχτούν πολυκατοικίες σκέτα θηρία. Ξέρω απ’ έξω τους τίτλους, τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες και τις υποθέσεις των ταινιών της δεκαετίας του ’80 και του ’90 γιατί τις είδα. Πήγα στις συναυλίες που τώρα ανακαλύπτουν οι σημερινοί εικοσάρηδες. Έχω 33άρια και 45άρια βινύλια. Πολλά. Χιλιάδες. Ο ανιψιός μου ο Στέφανος, ετών 7, δεν ξέρει καν τι σημαίνει πικάπ..

Μεγαλώνω. Βάφω τα, γκρίζα, μαλλιά μου. Οι πρώτες ρυτίδες είναι παράσημα στο πρόσωπο μου. Απ’ όσα είδα κι έζησα. Οι γαστρίτιδες και οι οισοφαγίτιδες μοιάζουν με μετάλλια ανοχής. Στα δύσκολα. Οι παλινδρομήσεις, εντέρου και ζωής, ήταν μέσα στο πρόγραμμα, τελικά. Γνώρισα γρήγορα και απομυθοποίησα αργά ονόματα-θρύλους. Κι αυτό το λέω κέρδος. Έπαθα κι έμαθα.

Μεγαλώνω. Ο κύκλος των συγγενών εξ αίματος στενεύει, μικραίνει. Ο άλλος, αυτός των ανθρώπων που έγιναν συγγενείς μου λόγω αντοχής στα δύσκολα, μεγάλωσε πια και τα τελευταία χρόνια με ησυχάζει. Πολύ. Κατάφερα να εμπιστευθώ ανθρώπους, επιτέλους. Κατάφερα να αφεθώ στη δίνη των συναισθημάτων χωρίς κρατήματα. Ξέρεις ποια είναι αυτή η αίσθηση; Είναι όπως όταν αφήνεσαι να ξαπλώσεις πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας. Αυτό, ακριβώς αυτό είναι.

Μεγαλώνω. Έχασα φίλους από καρκίνο και aids. Ήμουν δίπλα σε κάποιους από αυτούς που κατάφεραν να νικήσουν, ή να κοιμίσουν την αρρώστια. Για όσο.. Παλιά άκουγα για τις μάστιγες του αιώνα και νόμιζα ότι δε θα με ακουμπήσουν ποτέ. Τώρα, που πέρασαν ξυστά από τη ζωή μου, τις καταλαβαίνω αλλιώς. Δεν τις φοβάμαι. Μαθαίνω να ζω μαζί τους.

Μεγαλώνω. Τα ξενύχτια με έχουν αφήσει από καιρό. Ή μάλλον, εγώ τα άφησα πίσω μου, εδώ και χρόνια. Τα ντούρου-ντούρου έδωσαν μαλακά τη θέση τους σε κουβέντες, φαγητά σε σπίτια, ήσυχα ταβερνάκια, παιδιά που γυρνοβολούν σκορπώντας χαρά και χαμόγελα. Οι κολλητοί μου έχουν πιτσιρίκια. Είναι γονείς. Εγώ, ήδη, θεία και νονά. Άλλο παράσημο αυτό!

Μεγαλώνω. Οι άνθρωποι της γενιάς μου, οι άνθρωποι με τους οποίους δούλεψα βρίσκονται πια σε θέσεις κλειδιά. Είναι «στα πράγματα». Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, διευθυντές. Κάποτε νομίζαμε ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να πολεμήσουμε το κατεστημένο. Τώρα, οι περισσότεροι, αποτελούν κομμάτι του. Άλλαξαν οι προτεραιότητες, θα μου πουν. Κι εγώ δε θα τους πιστέψω.

Μεγαλώνω. Και καταλαβαίνω. Και έχω πάψει προ πολλού να ελπίζω στις μονάδες. Πιστεύω ξανά στις παρέες. Στη δύναμη τους. Στις ενωμένες φωνές. Στο «μαζί» που μπορεί να ανέβει βουνά και να κατακτήσει θάλασσες. Ήρθε η ώρα του.

Μεγαλώνω. Και μ’ αρέσει.

  της Μαργαρίτας Μυτιληναίου

protagon