.png "English"){kind=small}
 |
Με τον όρο «πολικό σέλας» εννοούμε τόσο το βόρειο όσο και το νότιο. Η διεθνής ονομασία του είναι «aurora», το όνομα της θεάς της αυγής, ενώ το ελληνικό της όνομα, όπως περιγράφεται στην Ελληνική Μυθολογία, είναι Ηώ.
Δεν συνδέεται συμπτωματικά με την αυγή, αφού το φως την ώρα εκείνη θυμίζει το κόκκινο φως του πολικού σέλαος.Το σέλας εμφανίζεται κοντά στους πόλους όπου ενεργητικά σωματίδια του ηλιακού ανέμου συναντούν τη γήινη ατμόσφαιρα.
Το βόρειο σέλας είναι κατά κανόνα ορατό μόνο σε μια ζώνη 60-70 μοιρών βόρειου πλάτους, ενώ το νότιο σέλας εμφανίζεται στην αντίστοιχη ζώνη νότια. Με λίγη τύχη, όταν ο Ήλιος είναι ιδιαίτερα δραστήριος, το βόρειο σέλας είναι ορατό ακόμη και από τις 50 μοίρες, κάπου δηλαδή στη βόρεια Κεντρική Ευρώπη.
Το σέλας δημιουργείται όταν τα φορτισμένα ηλεκτρόνια του ηλιακού ανέμου αλληλεπιδρούν με το μαγνητικό πεδίο της Γης και επιταχύνονται κατά μήκος των δυναμικών γραμμών του προς του πόλους. Καθώς εισέρχονται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας πάνω από τους πόλους, συγκρούονται με άτομα και μόρια οξυγόνου και αζώτου της ατμόσφαιρας, τα οποία και διεγείρουν ενεργειακά.
Τα διεγερμένα άτομα, για να επανέλθουν στην αρχική και σταθερή τους κατάσταση ενεργειακής ισορροπίας, εκπέμπουν το πλεόνασμα της ενέργειάς τους με τη μορφή φωτονίων, των οποίων η ενέργεια αντιστοιχεί σε εκείνη του ορατού φωτός.
Όσο εντονότερη είναι η ηλιακή δραστηριότητα, τόσο εντονότερος είναι ο ηλιακός άνεμος και τόσο περισσότερη ενέργεια έχουν τα φορτισμένα σωματίδια που τον αποτελούν. Ανάλογη όλων αυτών των αλληλεπιδράσεων είναι και η ένταση του σέλαος, καλύπτοντας έτσι ευρύτερη περιοχή.
Οι δύο φωτεινοί δακτύλιοι γύρω από τους πόλους είναι σε μεγάλο βαθμό είδωλα ανεστραμμένα μεταξύ τους. Τις ενεργές περιόδους, ορατό από μεγάλη απόσταση είναι κυρίως το ερυθρό φως.
Το χρώμα προκύπτει από τα άτομα οξυγόνου σε ύψος 300-400 χιλιομέτρων, με αποτέλεσμα να γίνεται ορατό από πολύ μακριά. Χαμηλότερα, στα 100 χιλιόμετρα, συμμετέχει και το άζωτο στο χρωματισμό του φωτός, με αποτέλεσμα να βλέπουμε όμορφους κιτρινοπράσινους χρωματισμούς μαζί με ιώδες και μπλε χρώμα.
Το σέλας δεν υπάρχει μόνο στη Γη. Όλοι οι πλανήτες με ατμόσφαιρα ανταποκρίνονται με μια φωτεινή αντίδραση στα σωματίδια του ηλιακού ανέμου. Ωστόσο, απαιτείται και μαγνητικό πεδίο για να αποκτήσει το φως αντίστοιχη υφή αυτού που απαντά στη Γη.
Τα μαγνητικά πεδία του Κρόνου και του Δία βρίσκονται σε παράλληλη θέση ως προς τους άξονες περιστροφής τους. Γι’ αυτό έχουν τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο πόλο ένα φωτεινό δακτύλιο.
Αν το μαγνητικό πεδίο δεν είναι παράλληλο προς τον άξονα περιστροφής, όπως στον Ουρανό και τον Ποσειδώνα, τότε η εικόνα είναι πιο σύνθετη.
Πηγή:scienceillustrated.gr
Δεν συνδέεται συμπτωματικά με την αυγή, αφού το φως την ώρα εκείνη θυμίζει το κόκκινο φως του πολικού σέλαος.Το σέλας εμφανίζεται κοντά στους πόλους όπου ενεργητικά σωματίδια του ηλιακού ανέμου συναντούν τη γήινη ατμόσφαιρα.
Το βόρειο σέλας είναι κατά κανόνα ορατό μόνο σε μια ζώνη 60-70 μοιρών βόρειου πλάτους, ενώ το νότιο σέλας εμφανίζεται στην αντίστοιχη ζώνη νότια. Με λίγη τύχη, όταν ο Ήλιος είναι ιδιαίτερα δραστήριος, το βόρειο σέλας είναι ορατό ακόμη και από τις 50 μοίρες, κάπου δηλαδή στη βόρεια Κεντρική Ευρώπη.
Το σέλας δημιουργείται όταν τα φορτισμένα ηλεκτρόνια του ηλιακού ανέμου αλληλεπιδρούν με το μαγνητικό πεδίο της Γης και επιταχύνονται κατά μήκος των δυναμικών γραμμών του προς του πόλους. Καθώς εισέρχονται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας πάνω από τους πόλους, συγκρούονται με άτομα και μόρια οξυγόνου και αζώτου της ατμόσφαιρας, τα οποία και διεγείρουν ενεργειακά.
Τα διεγερμένα άτομα, για να επανέλθουν στην αρχική και σταθερή τους κατάσταση ενεργειακής ισορροπίας, εκπέμπουν το πλεόνασμα της ενέργειάς τους με τη μορφή φωτονίων, των οποίων η ενέργεια αντιστοιχεί σε εκείνη του ορατού φωτός.
Όσο εντονότερη είναι η ηλιακή δραστηριότητα, τόσο εντονότερος είναι ο ηλιακός άνεμος και τόσο περισσότερη ενέργεια έχουν τα φορτισμένα σωματίδια που τον αποτελούν. Ανάλογη όλων αυτών των αλληλεπιδράσεων είναι και η ένταση του σέλαος, καλύπτοντας έτσι ευρύτερη περιοχή.
Οι δύο φωτεινοί δακτύλιοι γύρω από τους πόλους είναι σε μεγάλο βαθμό είδωλα ανεστραμμένα μεταξύ τους. Τις ενεργές περιόδους, ορατό από μεγάλη απόσταση είναι κυρίως το ερυθρό φως.
Το χρώμα προκύπτει από τα άτομα οξυγόνου σε ύψος 300-400 χιλιομέτρων, με αποτέλεσμα να γίνεται ορατό από πολύ μακριά. Χαμηλότερα, στα 100 χιλιόμετρα, συμμετέχει και το άζωτο στο χρωματισμό του φωτός, με αποτέλεσμα να βλέπουμε όμορφους κιτρινοπράσινους χρωματισμούς μαζί με ιώδες και μπλε χρώμα.
Το σέλας δεν υπάρχει μόνο στη Γη. Όλοι οι πλανήτες με ατμόσφαιρα ανταποκρίνονται με μια φωτεινή αντίδραση στα σωματίδια του ηλιακού ανέμου. Ωστόσο, απαιτείται και μαγνητικό πεδίο για να αποκτήσει το φως αντίστοιχη υφή αυτού που απαντά στη Γη.
Τα μαγνητικά πεδία του Κρόνου και του Δία βρίσκονται σε παράλληλη θέση ως προς τους άξονες περιστροφής τους. Γι’ αυτό έχουν τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο πόλο ένα φωτεινό δακτύλιο.
Αν το μαγνητικό πεδίο δεν είναι παράλληλο προς τον άξονα περιστροφής, όπως στον Ουρανό και τον Ποσειδώνα, τότε η εικόνα είναι πιο σύνθετη.
Πηγή:scienceillustrated.gr
Αν σας άρεσε το θέμα
κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!
Αν σας αρέσει η σελίδα
μας.Πατήστε μου αρέσει για την σελίδα μας στο facebook.
