.png "English"){kind=small}
Το 1990, κορυφαίο τοπ μόντελ τότε, η Λίντα Εβαντζελίστα είπε σε συνέντευξή της στη Vogue «δεν σηκώνομαι από το κρεβάτι για λιγότερα από 10.000 δολάρια».
Χθες, 40 κορυφαία στελέχη της Τράπεζας της Ελλάδος δήλωσαν ομαδικά παραίτηση διότι ο μισθός τους, με το νέο νόμο, δεν μπορεί να ξεπερνά τα 5.000 ευρώ μικτά, ήτοι 2.900 καθαρά.
Αντιλαμβάνομαι ότι οι κορυφαίοι διευθυντές του ελληνικού τραπεζικού συστήματος είχαν αποδοχές πολύ υψηλότερες από αυτές που προβλέπει πλέον ο νόμος. Είχαν μάθει αλλιώς. Αλλά η κατάσταση άλλαξε. Για όλους. Γιατί όχι γι αυτούς;
Επίσης θα καταλάβαινα αν διαμαρτύρονταν διότι – όπως λένε πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι κλπ που τους έχουν περικόψει κατά πολύ το εισόδημά τους – είχαν δημιουργήσει υποχρεώσεις ανάλογες των μισθών τους και τώρα θα δυσκολευτούν να τα βγάλουν πέρα. Ωστόσο είναι προφανές ότι δεν είναι αυτό το πρόβλημά τους. Διότι αν ήταν έτσι τα πράγματα, δεν θα κλωτσούσαν με τέτοια ευκολία σχεδόν 3.000 ευρώ το μήνα. Είναι φανερό ότι αυτά τα χρήματα δεν τα έχουν ανάγκη. Αν τα είχαν, δεν θα παραιτούνταν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αυτό που καταλαβαίνει ο κάθε πολίτης είναι πως οι εν λόγω υπάλληλοι πιστεύουν πως δεν αξίζει να σηκώνονται το πρωί για να πάνε στη δουλειά με τέτοιο «ευτελή» μισθό.
Ενώ η Βουλή καλείται να ψηφίσει τα μέτρα που προβλέπουν μικτές αποδοχές 510 ευρώ το μήνα για τους νέους και καμία αύξηση για τα επόμενα χρόνια, στην Τράπεζα της Ελλάδος τα μεγαλοστελέχη κάνουν «ανταρσία» - ναι, έτσι τιτλοφορούνται τα σχετικά δημοσιεύματα: «Ανταρσία» και «Σοκ στην ΤτΕ» - για τα δεκαπλάσια.
Το σοκ κατά τη γνώμη μου δεν είναι στην Τράπεζα της Ελλάδος, είναι στην κοινωνία. Που συνειδητοποιεί πόσο προκλητικοί είναι αυτοί που έχουν την πολυτέλεια της παραίτησης για τέτοιους λόγους.
της Σοφίας Τσιλιγιάννη
