Για την επέτειο του Πολυτεχνείου και τη γενιά που θα σώσει τη χώρα

Τελικά αυτήν την χώρα φαίνεται πως θα την σώσουν πάλι οι δάσκαλοι των 700 και 800 ευρώ, που μεγαλώνουν γενιές και γενιές, χωρίς άλλη αναγνώριση πέρα από την αγάπη στα μάτια των παιδιών. Βέβαια η αγάπη αυτή δεν αγοράζεται ούτε χαρίζεται και για αυτό τελικά είναι η πιο σπουδαία και όπως φαίνεται η μόνη τους ανταμοιβή στο έργο που επιτελούν.

Γιορτή του σχολείου για το πολυτεχνείο με όλους τους δασκάλους παρόντες και αντίθετα με πολύ λιγότερους γονείς από αυτούς που θα περίμενε κανείς αλλά για αυτό μπορεί να φταίνε και οι εργασιακές συνθήκες σήμερα που δεν επιτρέπουν άδειες και απουσίες μέσα σε ένα κλίμα βαρύ και φορτισμένο με το φόβο της απόλυσης. Δημόσιο σχολείο της γειτονιάς με δασκάλους που κάνουν τη δουλειά τους  με αξιοπρέπεια, αγάπη, κέφι, διάθεση για αλλαγή παρά τις αντίξοες συνθήκες και τις κακές προβλέψεις μερικών πως δήθεν δε θα προσφέρουν αυτά που πρέπει στα παιδιά τώρα που κακοπληρώνονται (το μόνο που είναι αλήθεια) λες και πριν πληρώνονταν πλουσιοπάροχα. Και μην αρχίσει πάλι η ιστορία ότι δε θέλουν αξιολόγηση και όλα τα σχετικά. Το πρόβλημα είναι πολύ-παραγοντικό και διαχρονικό και ποτέ δε φταίει μόνο η μια πλευρά και ιδιαίτερα αυτή που δεν κυβερνάει και δεν αποφασίζει τόσα χρόνια.

Ήταν όλοι εκεί και μας  θύμισαν την αξία της ιστορικής μνήμης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της φιλίας που κινδυνεύει να χαθεί για άλλη μια φορά όταν στη μέση μπαίνει το βόλεμα, η προσωπική και μόνο ασφάλεια και ευημερία και ο διχασμός στις οικογένειες, στους φίλους και στις κοινωνίες.

Μικρά παιδάκια μέσα από τα ποιήματα και τα τραγούδια τους μας έδωσαν κουράγιο ότι μπορούμε από αυτήν την κρίση να ξαναβρούμε τις αξίες μας, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να οραματιστούμε το μέλλον ώστε να ζήσει πάλι αυτός ο τόπος που πέρασαν από πάνω του κακουχίες, συμφορές και κακά μαντάτα.

Ήταν μια πραγματική γιορτή για τη δημοκρατία που δεν  είναι δεδομένη, τα ανθρώπινα δικαιώματα που χάνονται μέρα-μέρα και την ελευθερία που έχει καταντήσει εξάρτηση. Ένα ωραίο μάθημα ζωής από τους δασκάλους προς τα παιδιά πως πρέπει να συνεχίζουν να αγωνίζονται για αυτά τα αγαθά.

Πολλά μάτια βούρκωσαν, πολλοί συγκινήθηκαν και είπαν μπράβο σε αυτούς που συνεχίζουν να μεγαλώνουν τα παιδιά μας με αφοσίωση, αγάπη και κουράγιο δίνοντας το δικό τους καθημερινό αγώνα σε ένα δημόσιο σχολείο που έχει να προσφέρει πολλά στην κοινωνία μας και όμως καθημερινά απαξιώνεται, σίγουρα όχι προς όφελος των παιδιών μας.

Η κλασσική πια φράση  «Εδώ πολυτεχνείο…» που βαρεθήκαμε να ακούμε, που απαξιώσαμε γιατί πρόλαβαν να την απαξιώσουν άλλοι, που μας έκανε να νοιώθουμε ματαιωμένοι και πικραμένοι για τα χαμένα οράματα, μέσα από τα παιδιά απέκτησε ένα άλλο νόημα, ποιο ουσιαστικό και μακριά από αυτούς που το μόνο που φρόντισαν να κάνουν ήταν να την εκμεταλλευτούν προς όφελός τους.

Την ίδια στιγμή το κυνήγι των μαγισσών στην χώρα μας συνεχίζεται. Κάθε μέρα γεννιούνται και άλλα μαύρα πρόβατα, όπως μαύρο πρόβατο της Ευρώπης φρόντισαν να μας κάνουν πολλοί για τα συμφέροντα τους. Αλλά πάντα θα υπάρχουν οι σπόροι της ελπίδας για αλλαγή και για μια καλύτερη πορεία μέσα από τα μάτια των παιδιών. Γιατί κακά τα ψέματα! Την αλλαγή την έφερναν πάντα οι νέοι με την καθαρή ματιά τους και όσοι από μας αποφασίσουν να μην χάσουν αυτό το τρένο!

 Άννα Τσιμπουκλή εκπαιδευτική Ψυχολόγος

http://news247.gr