17 Νοεμβρίου 1973 «Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο..»

17 Νοεμβρίου 2012

«Τι έγινε το Πολυτεχνείο;»

Γράφει η Πόπη Σουφλή

17 Νοεμβρίου 1973

Το ξέσπασμα, το Όνειρο, τα Ιδανικά, το Όραμα, ο Αγώνας.. «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», τα Τανκς, το Αίμα, η Αντίσταση, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΥΓΙΣΑΝ…

17 Νοεμβρίου 2012

 Βολεμένοι στον καναπέ μας, παρακολουθούμε από την τηλεόραση τα «συνήθη» έκτροπα για την Επέτειο του Πολυτεχνείου, από τους «συνήθεις γνωστούς – αγνώστους ύποπτους», να καίνε την Ελληνική Σημαία, και λίγα χρόνια πιο μπροστά, το ίδιο το Πολυτεχνείο..

Τριάντα εννιά χρόνια μετά από εκείνη τη νύχτα, το όνειρο ξεθώριασε, κι ας είναι πιο έντονο από κάθε άλλη φορά…

Τριάντα εννιά χρόνια, είναι πολλά…

Είναι το βόλεμα, είναι το στρες, είναι οι… κοιλίτσες και τ’ άσπρα μαλλιά της γενιάς μου…

Είναι οι αγώνες που «εξαργυρώθηκαν» στο «χρηματιστήριο της αγοράς της εξουσίας και του χρήματος», από κάποιους που το βράδυ του Πολυτεχνείου, ήταν ΕΚΕΙ.

Από τη μέσα πλευρά, που τους χώριζε από το τανκ…

Θυμάμαι πάντα τον Στέλιο (το επώνυμο δεν έχει σημασία), φοιτητή τότε, όταν ..

ήρθε να με πάρει κι εκείνο το πρωινό της 16^ης Νοεμβρίου, για να κατεβούμε στο Πολυτεχνείο, όπως κάναμε κάθε μέρα..

Μέσα στο μεγάλο σακ-βουαγιάζ, σάντουιτς, καφέδες, ζάχαρες, νερά, για τους εγκλωβισμένους…

Πρωί – πρωί φεύγαμε με τον Στέλιο για το Πολυτεχνείο, αχάραχτα σχεδόν, μεσάνυχτα γυρίζαμε… Ήταν ο όρος που μου είχε θέσει ο πατέρας μου:

«Το βράδυ, θα είσαι στο σπίτι» και πάντα μας ξεπροβόδιζε με καμάρι… «Στην ευχή μου να πάτε. Κι ο Αγώνας που κάνετε, να βρει δικαίωση», μας έλεγε, κι εγώ έβλεπα στα μάτια του την αγωνία, αλλά και μια κρυφή ζήλια, γιατί θάθελε να ήταν κι αυτός ΕΚΕΙ…

17 Νοεμβρίου 1973.. Ώρα 6.30 μ.μ. Χαυτεία… Η πρώτη έξοδος..

Από τα γύρω φροντιστήρια και τα γραφεία, έπεφταν βροχή τα θρανία και οι καρέκλες στις ορδές των αστυνομικών , που έκαναν εφόδους με δακρυγόνα και κλομπ…

Ταμπουρωθήκαμε και πάλι μέσα στο Πολυτεχνείο.. Να γράφουμε προκηρύξεις, συνθήματα.. Οι ώρες, περνούσαν χωρίς να τις νοιώθουμε…

Οι ώρες περνούσαν κι έπρεπε να φύγουμε…

«Εγώ, θα μείνω» είπα στον Στέλιο..

«Υποσχέθηκα στους γονείς σου, ότι θα γυρίσουμε νωρίς, και θ’ ανησυχούν», μου είπε…

«Έχω προαίσθημα, ότι σήμερα κάτι θα γίνει… Δεν μπορώ να φύγω», επέμεινα..

Μ’ έσυρε με τη βια έξω… Ίσως αν μέναμε, να ήμασαν κι εμείς από κείνους που «χάθηκαν», ή από κείνους που οδηγήθηκαν στα κρατητήρια της ΕΑΤ – ΕΣΑ.

«Πάρτην και φύγετε», είπε στον Στέλιο, ο Μανώλης Καραπιπέρης και το ύφος του, δεν σήκωνε αντίρρηση…

Ο Μανώλης.. Σύμβολο για μένα, του Αληθινού, του Ανιδιοτελή Αγώνα… 

Έφυγα τελικά με τον Στέλιο… κι από την… ασφάλεια του σπιτιού μου, μάθαινα αυτά που γίνονταν στο Πολυτεχσνείο, κι οργή μου που δεν έμεινα ΕΚΕΙ, φούντωνε μέσα μου..

Πέρασαν μήνες για να ξαναδώ τον Μανώλη… 

Τον είχαν συλλάβει.. Τον φυλάκισαν.. Τον κτυπούσαν για μερόνυχτα στα μπουντρούμια της ΕΑΤ – ΕΣΑ.

Όταν τον άφησαν, πήρε μαζί του για μήνες, σαν.. «δώρο» από τους βασανιστές του, το αίμα που έφτυνε και κατουρούσε…

Έμεινε όρθιος.. ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΣ!

Ήταν από εκείνους τους λίγους, που δεν εξαργύρωσαν ούτε τις φυλακές, ούτε το ξύλο και τα βασανιστήρια, ούτε τα ηλεκτροσόκ και τη φάλαγγα.

Δεν τον ξανάδα…για χρόνια.. Χαθήκαμε..αλλά μάθαινα γι αυτόν… Τον θυμάμαι πάντα με Αγάπη και Σεβασμό γι αυτά που ζήσαμε εκείνες τις μέρες…

Τον θυμάμαι με θαυμασμό, όταν έμαθα, χρόνια αργότερα, ότι αρνήθηκε μια σημαντική θέση σε μεγάλο Οργανισμό…

Τα χρόνια πέρασαν… Τριάντα εννιά χρόνια από τότε…

Έγιναν τόσα πολλά…

Κοιτάζω γύρω μου ανθρώπους της δικής μου γενιάς.. Οι περισσότεροι, σε«αποστρατεία», σ΄ότι αφορά στους κοινωνικούς αγώνες και στην παρέμβαση για αλλαγές της κοινωνίας.

Άλλοι γιατί φοβούνται.. άλλοι γιατί βολεύτηκαν..

Επιλέξαμε την καθημερινότητα…

Επιλέξαμε την γωνιά, αντί για την πρώτη σειρά..

Αναζητούμε σ’ άλλους την ευθύνη για την άγνοια των παιδιών μας, για κείνες τις μέρες…

Ρίχνουμε την ευθύνη στους εκπαιδευτικούς, στο σχολείο, στους υπουργούς Παιδείας… στο ..Σύστημα…

Γι αυτό που ζούμε σήμερα, δεν φταίει κανείς από μας…

Όλοι μας.. «αθώοι»..;

Μας πονάει να παραδεχτούμε, ότι βάλαμε τη ζωή μας στις .. ράγες της διεκπεραίωσης…

Πάψαμε να μιλάμε..

Χάσαμε ακόμα και την ομορφιά της υποκειμενικής μεταφοράς των γεγονότων εκείνων των ημερών…

Μας κουράζουν ακόμα και  οι κουβέντες…

Το μόνο που μας απέμεινε, είναι αυτοί οι «άγνωστοι» πιτσιρικάδες, που εκτεθειμένοι μπροστά στις κάμερες, απαντώντας στην ερώτηση «τι έγινε στο Πολυτεχνείο», μας χλευάζουν…

Πού να τολμήσουμε να ρωτήσουμε τα δικά μας; Παιδιά…

Μας τρομοκρατεί ο πανικός της απάντησης…

Αναρωτιόμαστε, αν .. «έμπλεξαν» το 1940-1945 με το 1821, και το Πολυτεχνείο με την… Μικρασιατική Καταστροφή..

17 Νοεμβρίου 1973 – 17 Νοεμβρίου 2012

Εμείς, τα νιάτα του Πολυτεχνείου, γεράσαμε πριν την ώρα μας..

Κι αυτοί που εξαργύρωσαν τη νύχτα του τανκ που έριξε την πόρτα του Πολυτεχνείου, κι εμείς που απομείναμε να … «τιμούμε» εκείνη τη μέρα, από τον καναπέ του σπιτιού μας, με σβηστή τηλεόραση και τη μνήμη κολλημένη .. «στον  δρόμο που είχε τη δική του ιστορία»...

Στο cd, το τραγούδι του Τζών Λέννον, IMAGINE…

Ένα δάκρυ κυλά, κι εγώ, δεν μπορώ να το συγκρατήσω… Κι άλλα δάκρυα για τη ζωή που φεύγει, για τα όνειρα και τα οράματα που δεν πραγματώθηκαν.. για την κοινωνία που οραματιζόμασταν ν’ αλλάξουμε και δεν το καταφέραμε…

Στο παλιό σεντούκι του σπιτιού μου, καταχωνιασμένα φύλλα χαρτιού με συνθήματα…

Είναι  ότι πιο   ΑΚΡΙΒΟ, από τις μέρες της νιότης μου…

Αυτής, που δεν σκέφθηκα ποτέ να εξαργυρώσω…

IMAGINE....

17 Νοεμβρίου 2012

Σήμερα, για ποιούς να κλάψω;

Για ποιά πατρίδα;.... 

http://attikanea.blogspot.gr