.png "English"){kind=small}
Στο παρελθόν επικρατούσε η θεωρία ότι το κλάμα των μωρών ήταν απλά “τυχαίοι ήχοι” και το χαμόγελό τους “μυικοί σπασμοί”.
Αυτό νόμιζαν ότι το αποδείκνυαν και επιστημονικά, τσιμπώντας τα νεογέννητα, και τρυπώντας τα με βελόνες. Οι γιατροί παρατήρησαν ότι, όσο μεγάλωναν τόσο πιο έντονα αντιδρούσαν σε τέτοιου είδους πειράματα, και αυτό τους έκανε να πιστεύουν ότι η ικανότητα του να νιώθει κανείς πόνο ήταν κάτι που αναπτυσσόταν με την ηλικία. Στην πραγματικότητα, ο λόγος που συνέβαινε αυτό ήταν ότι μια δόση από την αναισθησία που είχε πάρει η μητέρα είχε περάσει και στον οργανισμό του βρέφους.
Ήταν μόλις το 1985 που επιστημονικές έρευνες απέδειξαν ότι, όχι μόνο ένιωθαν πόνο τα νεογέννητα, αλλά πολλά από αυτά πέθαιναν ακριβώς επειδή τα χειρουργούσαν χωρίς τη χρήση κανενός αναισθητικού ή αναλγητικού.
Ήταν μόλις το 1985 που επιστημονικές έρευνες απέδειξαν ότι, όχι μόνο ένιωθαν πόνο τα νεογέννητα, αλλά πολλά από αυτά πέθαιναν ακριβώς επειδή τα χειρουργούσαν χωρίς τη χρήση κανενός αναισθητικού ή αναλγητικού.
