Κείμενο: Κωνσταντίνος Ι. Παπαπρίλης - Πανάτσας
Φωτογραφία: Δανάη Κυριακού
Πολλοί από δαύτους ήταν άχρηστοι.
Πολλοί τους, κομματικά ρουσφέτια,
κόρες του μπαμπά υπουργού,
γαμημένα κομματόσκυλα.
Πολλοί ήταν για τ' ανάθεμα. Και μόνο.
Ίσως οι περισσότεροι.
Πολύ σκατά υλικό,
μπόλικα πάρτυ υπερχρεωμένα.
Πολλά φαγωμένα ρε πούστη μου.
Ψιλομπουρδέλο φάση.
Σ' όλα αυτά όμως,
υπήρχε κι ένα θησαυροφυλάκιο ρε.
Πολιτισμικό. Υπήρχαν και διαμάντια εκεί μέσα.
Να κοσμούν το αρχείο και τις ώρες της. Τις ζωντανές.
Και όσο μας αφορά, η ΕΤ3, την πάλευε στα τελευταία της.
Και φχαριστούμε όσους μας πίστεψαν στα μέρη της.
Δεν μπορώ όμως, να βλέπω δημοσιογράφους να περιμένουν την ασφάλεια
για να τους σηκώσει από τις καρέκλες.
Δεν μπορώ να βλέπω μαύρες σημαίες όσο περιμένουν τα ματ,
δεν μπορώ ν' ακούω φωνές από ανοιχτά παράθυρα
ν' ανακοινώνουν τι διάολο τους κόβουν αυτή τη στιγμή.
Τηλέφωνο, συνδέσεις, σήμα, ρεύμα.
Δεν γίνεται ρε μαλάκα,
είναι άρρωστο.
Όταν κλείνεις ένα μέσο επικοινωνίας έτσι,
πέρασες απέναντι.
Πέρασες στη χούντα φίλε.
Πάρ' το αλλιώς.
Η αλυσίδα σας, σας περιορίζει γύρω από έδρανα.
Σεβαστείτε την ιστορία σας ρε κοπρίτες.