Μία πόλη για μένα

Χρόνια σχολικά και ανέμελα, χρόνια μαθητικά. Συνυφασμένα με μία πόλη που τότε έμοιαζε να είναι ο κόσμος όλος. Πολύχρωμες σκέψεις και όνειρα... σε μια γκρίζα πόλη ονόματι Κοζάνη.

Οι βόλτες στα στενά της ατελείωτες, ανέμελες και εμείς να «σκανάρουμε» το τοπίο. Ποιος βγαίνει με ποια, ποιος κάθεται που. Είχαμε και ένα στέκι, Mezcal λεγόταν νομίζω. Ήταν ο ναός μας κάθε Σαββατοκύριακο. Εκεί ονειρευόμασταν, εκεί σχεδιάζαμε το μέλλον και τις σπουδές μας, εκεί φλερτάραμε...

Τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώσαμε. Απότομα θα έλεγα. Η αλλαγή έγινε με τη φοιτητική ζωή σε πόλεις διαφορετικές και μακρινές. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη, Πάτρα. Φοιτητής σημαίνει ανεμελιά και ένα κάποιο σύνολο διαφορετικών πραγμάτων για τον καθένα. Για μένα η Θεσσαλονίκη θα είναι πάντα συνώνυμο ατελείωτων ωρών χαλάρωσης, εξόδων, συζητήσεων, ταξιδιών και γέλιου, άπειρου γέλιου. Παρόλα αυτά ποτέ δεν ξεχάσαμε ότι σπουδάζαμε, πάντα συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, πάντα εκεί. 

Και κάπως έτσι πήραμε πτυχίο, ή σχεδόν πήραμε. Για μένα πλέον η φοιτητική ζωή είναι παρελθόν και τώρα πραγματικότητα η διαμονή μου στην Κοζάνη, που μοιάζει ξένη και μακρινή. Άχρωμη ήταν πάντα, δε λέω. Εμείς όμως με τα ζοφερά μυαλά μας τη στολίζαμε με ζωηρά χρώματα, με φανταχτερά σχέδια και ονειροπόλα μέρη. Αυτή ήταν κάποτε η Κοζάνη στο μυαλό μου, αλλά όχι πια. 

Βλέπω πρόσωπα στο δρόμο και μου μοιάζουν ξένα, βλέπω στέκια και δρομάκια που μου μοιάζουν μακρινά. Σαν να μην ανήκω εδώ, σαν να μη ζω εδώ. Σαν να μη θέλω να είμαι εδώ. Και με "χαλάει" πολύ. Γιατί όμως; Δε θα έπρεπε να βρω το χαμένο μου εαυτό και να τον χτίσω εδώ σε καινούρια θεμέλια; Ξεκινώντας ξανά από εδώ όπου μεγάλωσα, ξαναβρίσκοντας τη χαμένη αίγλη αυτής της πόλης;

Όμως τα όνειρα είναι ξεχασμένα κάπου εκεί στα ξερά παρκάκια, ο κόσμος μου φαίνεται άγνωστος και αδιάφορος. Και αναλογίζομαι όλα αυτά που με "χαλούν" και όλα αυτά που με "φτιάχνουν" εδώ. Δεν έχει νόημα ξανασκέφτομαι. Δεν έχει ζωή. Και περιμένω υπομονετικά να έρθουν τα Χριστούγεννα, όταν και πάλι θα έχει νόημα το γκρίζο στενάκι, το παλιό ρολόι στο κέντρο της πλατείας, τα άχαρα παγκάκια και ο ανανεωμένος κινηματογράφος. Να μαζευτούμε όπως παλιά με νέα όνειρα και σχέδια, με νέα πνοή. Με κάτι από τους παλιούς μας εαυτούς που τέτοιο καιρό γράφαμε στιχάκια στα θρανία και σηκωνόμασταν στον πίνακα. Τότε μας φαινόταν μία πόλη αλλιώτικη, μοναδική. Και είναι μοναδική... Μονάχα στις καρδιές μας, μονάχα κάθε Χριστούγεννα, όταν και τη γεμίζουμε αχόρταγες με νέες συζητήσεις, περιπλανήσεις και φιλοδοξίες. Όταν εμείς της δίνουμε χρώμα και ζωντάνια, όταν είμαστε όλες μαζί εδώ, ακόμη και έπειτα από χρόνια, καθισμένες στα παλιά μαρμάρινα σκαλιά του Δημαρχείου. 

Γιατί εδώ γεννηθήκαμε. Γιατί μέσα στο γκρίζο της η Κοζάνη θα είναι πάντα μια χρωματιστή πόλη για εμάς, ένας τόπος δεμένος με τις ζωές μας. Όσο και αν ταξιδέψουμε, όσο και αν μεγαλώσουμε, πάντα μα πάντα εδώ θα γυρίζουμε. 

Βασιλική Γρίβα

http://word.youropia.gr