.png "English"){kind=small}
Γράφει ο Α.
Ξαφνικά, στα 34 μου χρόνια, καλούμε να έχω ένα μηχάνημα στον ύπνο μου. Κάθε βράδυ, σε κάθε μου ύπνο. Τις τελευταίες εβδομάδες έχω χάσει τον εαυτό μου. Μου στοίχισε γαμώτο, που ξαφνικά ενώ έως σήμερα δεν...
είχα αντιμετωπίσει το παραμικρό, να βρίσκομαι με ένα μηχάνημα βοήθησης. Πληγώθηκα περισσότερο από όσο έχω δείξει στους γύρω μου. Με πονάει που δεν είμαι τελικά...υγιείς.
Χθες το βράδυ είδα νέα παιδιά, σχεδόν συνομήλικα, που έχουν νοσηλευτεί στο ίδιο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκα και εγώ, αλλά σε διαφορετική πτέρυγα. Στη "δύσκολη" πτέρυγα. Σε αυτή που είναι πιο κοντά στο θάνατο...Συγκλονίστηκα με τον Δημήτρη και με την ομορφούλα κοκκινομάλλα.
Την ημέρα που έφευγα από το νοσοκομείο η διευθύντρια γιατρός του τμήματός μου, μου είπε κάτι που απλά το προσπέρασα:
"Να νιώθεις τυχερός που είσαι από τόσο νέος κοντά μας για να το αντιμετωπίσουμε...Αν αργούσες, δεν ξέρουμε αν θα ήσουν ακόμα υγιείς στα υπόλοιπα..."
Χθες άκουσα τον Δημήτρη να λέει:
"Δεν μπορώ να προσθέσω μέρες στη ζωή μου αλλά μπορώ να προσθέσω ζωή στις μέρες μου"
Συγκλονιστικό, να ξέρεις πως ανά πάσα στιγμή κινδυνεύεις να πεθάνεις, όταν τα πνευμόνια σου έχουν το 35% της λειτουργίας τους και στο 30% πας για μεταμόσχευση.
Δεν έχω ξεπεράσει ακόμα 100% το δικό μου μικρό σοκ των τελευταίων ημερών. Παλεύω, με τους δικούς μου δαίμονες, τα δικά μου φαντάσματα.
Σήμερα έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου, μια αγορά που ήθελα από καιρό, για να νιώσω καλύτερα. Με βοήθησε ο Δημήτρης, το παλικάρι που ζει το σήμερα με έναν μοναδικό τρόπο...Και η κοκκινομάλλα, και τα υπόλοιπα παιδιά που μίλησαν στον Σταύρο Θεοδωράκη.
Ελπίζω να σας δω στην επόμενη επίσκεψή μου στο Σισμανόγλειο παλικάρια μου...
Να σας σφύξω το χέρι, να σας πως ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ένα ΚΟΥΡΑΓΙΟ...
Ξαφνικά, στα 34 μου χρόνια, καλούμε να έχω ένα μηχάνημα στον ύπνο μου. Κάθε βράδυ, σε κάθε μου ύπνο. Τις τελευταίες εβδομάδες έχω χάσει τον εαυτό μου. Μου στοίχισε γαμώτο, που ξαφνικά ενώ έως σήμερα δεν...
είχα αντιμετωπίσει το παραμικρό, να βρίσκομαι με ένα μηχάνημα βοήθησης. Πληγώθηκα περισσότερο από όσο έχω δείξει στους γύρω μου. Με πονάει που δεν είμαι τελικά...υγιείς.
Χθες το βράδυ είδα νέα παιδιά, σχεδόν συνομήλικα, που έχουν νοσηλευτεί στο ίδιο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκα και εγώ, αλλά σε διαφορετική πτέρυγα. Στη "δύσκολη" πτέρυγα. Σε αυτή που είναι πιο κοντά στο θάνατο...Συγκλονίστηκα με τον Δημήτρη και με την ομορφούλα κοκκινομάλλα.
Την ημέρα που έφευγα από το νοσοκομείο η διευθύντρια γιατρός του τμήματός μου, μου είπε κάτι που απλά το προσπέρασα:
"Να νιώθεις τυχερός που είσαι από τόσο νέος κοντά μας για να το αντιμετωπίσουμε...Αν αργούσες, δεν ξέρουμε αν θα ήσουν ακόμα υγιείς στα υπόλοιπα..."
Χθες άκουσα τον Δημήτρη να λέει:
"Δεν μπορώ να προσθέσω μέρες στη ζωή μου αλλά μπορώ να προσθέσω ζωή στις μέρες μου"
Συγκλονιστικό, να ξέρεις πως ανά πάσα στιγμή κινδυνεύεις να πεθάνεις, όταν τα πνευμόνια σου έχουν το 35% της λειτουργίας τους και στο 30% πας για μεταμόσχευση.
Δεν έχω ξεπεράσει ακόμα 100% το δικό μου μικρό σοκ των τελευταίων ημερών. Παλεύω, με τους δικούς μου δαίμονες, τα δικά μου φαντάσματα.
Σήμερα έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου, μια αγορά που ήθελα από καιρό, για να νιώσω καλύτερα. Με βοήθησε ο Δημήτρης, το παλικάρι που ζει το σήμερα με έναν μοναδικό τρόπο...Και η κοκκινομάλλα, και τα υπόλοιπα παιδιά που μίλησαν στον Σταύρο Θεοδωράκη.
Ελπίζω να σας δω στην επόμενη επίσκεψή μου στο Σισμανόγλειο παλικάρια μου...
Να σας σφύξω το χέρι, να σας πως ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ένα ΚΟΥΡΑΓΙΟ...
1/1
